கோடை மழை பெய்யுமென
கோவணங் கட்டி காத்திருக்க,
கோபம் கொண்ட கார்மேகத்தை
கொளுத்தும் சூரியன் கேட்டதாம்,
நதி வற்றிய கோபமா?
மரம் வெட்டிய கோபமா?
காற்று கெட்ட கோபமா?
கானகம் அழித்த கோபமா?
வயல் குறைந்த கோபமா?
நிலம் விற்ற கோபமா?
மணல் தின்ற கோபமா?
இனம் கொன்ற கோபமா?
கார்மேகம், கனிவுடன் சொன்னதாம்
“உறுப்புகளை அறுத்து,
உயிர் எடுத்த பின்பு
உதவா கோபம் எதற்கு?”.
அதிகாலையில் எழுந்து
ஆறுமுறை குளித்து
பத்துமுறை பல்துலக்கி
பாதரசம்தேய உடைமாற்றி
சீராய் தலைசீவி
நல்ல சகுனம் பார்த்து
சொற்ப சொந்தங்களுடன்
பெண் பார்க்க சென்றேன்.
ஊரின் ஓரமாய் ஒத்தவீடு
பார்பதற்கு அழகான ஓட்டுவீடு
பாதையிலே காத்திருந்த தந்தை
முற்றத்திலே வரவேற்ற அன்னை
ஒளிந்து,ஒளிந்து பார்க்கும் தங்கை
ஓரக்கண்ணால் முறைக்கும் தம்பி
ஓயாமல் ஓடும் பாட்டி
தன்கதை சொல்லும் தாத்தா
ஓரமாய் ஒதுங்கிய பூனை
ஓவ்வொன்றும் தனிக் கவிதை.
என்கவிதை எங்கே? என்ற
ஏக்கமும், எதிர்பார்ப்புடனும் நான்
படபடப்பையும், பயத்தையும் வெளிக்காட்டாமல்
வீராப்பாய் அமர்ந்திருந்தேன்.
எங்கிருந்தோ ஒரு குரல்,
“ஏம்பா! பொண்ண கூப்பிடறது!”
சொன்னவன் தெய்வமானான்.
சின்ன இடை கொண்டு
அன்ன நடை நடந்து
தேநீருடன் தேவதை வந்தாள்.
பச்சை நிற பட்டுடுத்தி
கருப்பாய் கலையாய் இருந்தாள்.
எந்த நிறம் இருந்தென்ன?
எல்லா நிழலும் கருமைதானே!.
வெட்கம் வேடிக்கை பார்க்க
நாணம் என்ன விலை?
என்று கேட்டு விட்டு,
கள்ளப் பார்வையில் ஒரு
சின்னச் சிரிப்பை தந்தாய்.
அந்த ஒரு நிமிடப் பார்வை
ஓராயிரம் கதை சொன்னன.
மறக்க முடியாத தருணம்
யாரிடம் இல்லாத வசீகரம்
முன் எப்போதுமில்லாத உணர்வு
வாழ்வு முழுமையடைந்த நிம்மதி
எனைக்கென பிறந்தவளை,
எப்படியோ பார்த்துவிட்ட பரவசம்.
அன்று
நீ விட்டுச் சென்ற கனவுகளை
மட்டும்
பற்றிக் கொண்டு வாழப் பிடிக்கிறது.
நித்தம்,நித்தம் நீங்கா கனவுகளுடன்…
நான்,
தொலைந்து தான் போய்விட்டேன்.
தொடர்ந்து தேடுகிறேன்
தொலைந்ததை மீட்ட அல்ல
தொலைத்ததின் காரணம் காண…
